🦥 Opisz 11 Stacje Drogi Krzyżowej

Historia Drogi Światła. Droga Światła (Via Lucis) to nabożeństwo, które po raz pierwszy odprawiono we Włoszech w 1988 roku. Inspiracją były freski z katakumb św. Kaliksta w Rzymie, przedstawiające zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, który przechodzi z ciemności do światła (stąd nazwa Droga Światła). Leonard z Porto Mauritio, a papież Benedykt XIV w tym samym roku wydał specjalne Breve, na mocy którego stacje Drogi krzyżowej zaczęto erygować w kościołach parafialnych. Natomiast w „Wykazie odpustów Kościoła katolickiego”, zatwierdzonym przez papieża Pawła VI w dekrecie z dnia 29 czerwca 1968 roku czytamy, że za odprawienie Droga Krzyżowa jest nabożeństwem upamiętniającym przejście Jezusa Chrystusa z krzyżem ulicami Jerozolimy z pretorium Piłata na Golgotę. Polega ono na rozważaniu męki Chrystusa w połączeniu z przejściem symbolicznej drogi wytyczonej 14 krzyżami obrazującymi związane z nią zdarzenia, stacje. Najczęściej krzyże łączy się z FONTS Droga Krzyżowa Biblijne stacje drogi krzyżowej Historia Tradycję odprawiania drogi krzyżowej zapoczątkowano w Jerozolimie. Rozpowszechnili ją natomiast w średniowieczu franciszkanie, którzy oprowadzając pątników zatrzymywali się przy stacjach przedstawiających historię 4 133,00 zł. czas realizacji do 21 dni roboczych. favorite_border. Pokazano 1-40 z 49 pozycji. 1. 2. Następny . STACJE DROGI KRZYŻOWEJ - przedstawiamy ofertę na Stacje Drogi Krzyżowej wykonane z różnych materiałów: żywica epoksydowa, drewno, wydruk na papierze w różnych formach i wymiarach. Zapraszamy do naszego sklepu internetowego. Obrazy tej Drogi Krzyżowej są dziełem Józefa Mehoffera (1869-1946). Stacje tej niezwykłej drogi krzyżowej znajdują się w kaplicy Męki Pańskiej w Bazylice oo. Franciszkanów w Krakowie. Artysta malował ją w latach 1933-1946. Proszę zwrócić uwagę, że św. Weronika i św. Maria Magdalena są pokazane w strojach ludowych ówczesnej Rzeczpospolitej. Proszę też zwrócić uwagę na Na szczyt Sępiej Góry wiedzie asfaltowa i szutrowa droga. Po drodze turyści mijają płaskorzeźby na naturalnych, górskich głazach, które stanowią kolejne stacje Drogi Krzyżowej. Ich autorem jest artysty ze Szklarskiej Poręby — Macieja Wokana. Stacje prowadzą na sam szczyt, skąd rozpościera się piękny widok na całą okolicę. Cierpienia, które znosił Jezus podczas Drogi Krzyżowej, wyznaczyły najgłębszą granicę ludzkiej gehenny. Znieważony, zbity, torturowany i ukrzyżowany, odarty z wszelkiej ludzkiej godności. Ból spowodowany ukrzyżowaniem miał umniejszyć jego egzystencję. Ostatnia droga Jezusa - krzyżowa - była konsekwencją działań innych ludzi 5/5 - (11 ocen) Udostępnij. Droga krzyżowa, stacje drogi krzyżowej. Co to jest droga krzyżowa? Spis treści. duchową podróż przez stacje drogi krzyżowej Droga Krzyżowa – stacja X. – Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, że przez krzyż i mękę swoją odkupiłeś świat…. Dziecko nieuleczalnie chore w niczym nie przypomina uroczego bobasa z telewizyjnych reklam. Nierzadko jest to zniekształcone, zdeformowane ciało, okaleczone – rurka w krtani, w brzuchu Wybierz 4 stacje drogi krzyżowej i opisz, co dla Ciebie znaczą i jak je rozumiesz (minimum 7 zdań na każdą stację). Zobacz odpowiedzi Reklama XVI stacja, czyli „Spotkanie z Panem Jezusem w Galilei”. Chrystus sam powiedział, aby uczniowie poszli do Galilei, bo tam Go zobaczą (por. Mt 28,10). Śpiewamy o tym także w sekwencji: „miejscem spotkania będzie Galilea”. W Ewangelii św. Jana czytamy, że Pan Jezus przygotował tam uczniom śniadanie (por. J 21, 1-14). jeGrnzj. adka101 1. Jezus skazany na śmierć przez Piłata(Mt 27,26; Mk 15,15; J 19,16)Noc jest już prawie nad wami, a tobie, pokolenie, tak daleko do nawrócenia! Wkrótce – i to jest wasze wkrótce – kiedy pokryje was wasza własna krew, wtedy Ja, jako Sędzia, przypomnę wam krew, jaką nosicie na rękach z powodu tego, że zabroniliście tak wielu duszom otrzymać Moje łaski poprzez to Przypomnienie Mojego Słowa. Jesteście jak Rzymianie, którzy codziennie koronują Mnie cierniem. Czy powiecie Mi jak Piłat: «Nie jestem winien tej krwi» i obmyjecie ręce w pachnącej wodzie? Odmawiacie przyjęcia środka chroniącego przed śmiercią. Odmawiacie uznania Mojego Słowa, danego przez Mojego Świętego Ducha w waszych dniach. (19 stycznia 1995)2. Jezus bierze krzyż na ramiona (Mt 27,31; Mk 15,20; Łk 23,26; J 19,17)Związali Mi Stopy i kazali Mi iść do miejsca, gdzie znajdował się Mój Krzyż. Moja córko, nie mogłem tam podejść, ponieważ związali Mi Stopy. Wtedy powalili Mnie na ziemię i ciągnęli za włosy aż do Mojego Krzyża. Moje Cierpienie było nie do zniesienia. Skrawki Mojego ciała, które zwisały po Ubiczowaniu, zostały poodrywane. Rozluźnili więzy na Moich Stopach i kopali Mnie, abym wstał i wziął Moje jarzmo na Ramiona. Nie mogłem widzieć, gdzie znajdował się Mój Krzyż, ponieważ wbite do Mojej Głowy Ciernie zalały Moje Oczy Krwią broczącą po Mojej Twarzy. Wtedy oni podnieśli Mój Krzyż, położyli Go na Moich Ramionach i popchnęli Mnie w stronę wyjścia. O, Moja córko, jakże był ciężki ten Krzyż, który musiałem nieść! Zbliżyłem się po omacku do bramy, prowadzony przez bijącą Mnie z tyłu rózgę. (9 listopada 1986)3. Jezus upada pod krzyżem Nie widziałem wokół Mnie żadnego przyjaciela, nie było tam nikogo, kto by Mnie pocieszył. Moja agonia wydawała się nasilać i upadłem na ziemię. (9 listopada 1986)4. Jezus spotyka Swą Świętą MatkęPrzyszedłem do tego Świętego Serca, będącego obrazem i podobieństwem Mojego Najświętszego Serca, aby stać się Bogiem-Człowiekiem, aby chodzić śladami Jej kroków i aby później Ona szła za Mną... Ona i Ja dzieliliśmy wszystko aż po Krzyż. Związek Nasz był tak głęboki i doskonały, że nie potrzebowaliśmy mówić: jedynym i wyjątkowym środkiem wyrazu były Nasze Serca. Nie musiałem przekazywać Jej Moich Słów i Moich Myśli w czasie Mojej nieobecności. W najwyższej mocy Mojego Świętego Ducha Ona wszystko znała, wiedziała o wszystkim dzięki Swemu dziewiczemu Sercu, bowiem posiadała Boga i Bóg Ją posiadał. (25 marca 1996)5. Szymon Cyrenejczyk pomaga nieść krzyż Jezusowi (Mt 27,32; Mk 15,21) Żołnierze obawiający się, że umrę przed Ukrzyżowaniem, dali rozkaz mężczyźnie, zwanemu Szymonem, aby niósł Mój Krzyż. Moja córko, nie był to gest dobroci ani współczucia, lecz chęć oszczędzenia Mnie dla Ukrzyżowania. (...) Nieś Mój Krzyż, Vassulo, nieś Go dla Mnie. Mój Krzyż błaga o pokój i miłość. (9 listopada 1986)Pozwól Mi na nowo złożyć Mój Krzyż na tobie. Ulżyj Mi, daj Mi wytchnienie. Chcę, abyś go niosła dla Mnie, ponieważ ci ufam. (29 stycznia 1987) Stacja I. Pan Jezus na śmierć skazanyStacja II. Jezus bierze krzyż na swoje ramionaStacja III. Jezus upada po raz pierwszy pod krzyżemStacja IV. Jezus spotyka swoją MatkęStacja V. Szymon z Cyreny pomaga nieść krzyż JezusowiStacja VI. Weronika ociera twarz JezusaStacja VII. Jezus upada po raz drugiStacja VIII. Jezus spotyka płaczące niewiastyStacja IX. Jezus upada po raz trzeciStacja X. Jezus z szat obnażonyStacja XI. Pan Jezus przybity do krzyżaStacja XII. Jezus umiera na krzyżuStacja XIII. Pan Jezus zdjęty z krzyżaStacja XIV. Pan Jezus złożony do grobuStacje drogi krzyżowej – opisStacja I. Pan Jezus na śmierć skazanyRzekł do nich Piłat: «Cóż więc mam uczynić z Jezusem, którego nazywają Mesjaszem?» Zawołali wszyscy: «Na krzyż z Nim!» Namiestnik odpowiedział: «Cóż właściwie złego uczynił?» Lecz oni jeszcze głośniej krzyczeli: «Na krzyż z Nim!» Wówczas uwolnił im Barabasza, a Jezusa kazał ubiczować i wydał na ukrzyżowanie. (Mt 27, 22-23,26)Wyrok śmierci został oficjalnie wydany na Jezusa przez Poncjusza Piłata, namiestnika rzymskiego. Sam Piłat jednak odciął się w swoim poczuciu od tego sądu, umywając ręce. Nie widział on w Chrystusie żadnej winy, a decyzję podjął pod naciskiem arcykapłanów i tłumu żydowskiego: Piłat widząc, że nic nie osiąga, a wzburzenie raczej wzrasta, wziął wodę i umył ręce wobec tłumu, mówiąc: «Nie jestem winny krwi tego Sprawiedliwego. To wasza rzecz» ( Mt 27,24). Należy jednak zdawać sobie sprawę że takie umywanie rąk nie czyni człowieka niewinnym; nie zdejmuje z niego odpowiedzialności. Dlatego w życiu codziennym chrześcijanie powinni pamiętać o niesłusznym wyroku wydanym na Jezusa i powstrzymywać się od sądzenia innych. Mówił o tym sam Chrystus: Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie nie będziecie potępieni; odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone (Łk 6, 37).Jezus nie buntował się przed przyjęciem wyroku śmierci. Ta akceptacja wynikała z miłości, jaką darzy wszystkich ludzi. Chcąc odkupić ich winy, musiał umrzeć na krzyżu. Wiedział, że tylko w taki sposób zrealizuje wolę Ojca. Swoją postawą Syn Boży uczy wiernych, że miłość jest ważniejsza niż II. Jezus bierze krzyż na swoje ramionaChrystus przyjął brzemię krzyża i tak obarczony udał się na Golgotę, gdzie poniósł śmierć, aby zadośćuczynić za ludzkie grzechy. Sam był bez grzechu. Uczynił to jednak dla zbawienia ludzkości, z miłości do swego ludu. Spełniła się wówczas przepowiednia Izajasza, która mówiła, że Mesjasz „policzony został pomiędzy przestępców” (Iz 53,12). Krzyż bowiem był dla współczesnych Jezusowi znakiem hańby. Dzisiaj dla chrześcijan to symbol wszelkich trudów, cierpień i problemów, jakie człowieka w życiu, ale również symbol powinni na wzór Syna Bożego nieść swój krzyż – On sam do tego nawoływał: Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje (Mt 16, 24). Przyjmując niezasłużone cierpienie człowiek łączy się z ofiarą Chrystusa i pokutuje za grzechy swoje oraz swoich III. Jezus upada po raz pierwszy pod krzyżemChrystus był prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem, czyli w stu procentach jednym i drugim. Streszczeniem poglądów Kościoła odnośnie natury Jezusa może być werset z rzymskiej liturgii: „Niezmienny w swoim Bóstwie, przyjął to, co ludzkie”. Syn Boży przyjął zatem także ludzkie ciało. Ciało, które nie wytrzymywało ciężaru krzyża, dlatego Chrystus trzykrotnie upadał pod jego naporem. Podnosił się jednak i niósł dalej brzemię – nie poddał się i nie zwątpił w swoją misję. Zatem każdy chrześcijanin powinien, naśladując Polecamy również: Godzinki o Niepokalanym Poczęciu Godzinki o Niepokalanym Poczęciu to jedno z nabożeństw ku czci Matki Boskiej. Powstały one na wzór pacierzy kapłańskich, czyli tzw. brewiarza (inaczej: Liturgii Godzin), stąd bywają nazywane „Brewiarzem ubogich”. Więcej » Gorzkie żale Gorzkie żale to nabożeństwo wielkopostne powstałe w Polsce w okresie baroku, czyli na przełomie XVII i XVIII wieku. Po raz pierwszy odprawiono je w 1707 r. Polega na rozważaniu męki Chrystusa – jest to zatem nabożeństwo pasyjne. Jego powstanie związane jest z Bractwem św. Rocha przy kościele... Więcej » Nabożeństwo majowe Maj to w Kościele katolickim miesiąc, w którym szczególną cześć oddaje się Matce Boskiej. Wówczas mają miejsce poświęcone Jej nabożeństwa, zwane potocznie „majówkami”. Wierni gromadzą się wieczorami nie tylko w kościołach, ale też przy kapliczkach, przydrożnych... Więcej » Nabożeństwo czerwcowe Czerwiec w Kościele Katolickim jest miesiącem poświęconym Jezusowi Chrystusa. To właśnie w tym miesiącu są odprawiane nabożeństwa skierowane do Jego Najświętszego Serca, o którym papież Leon XIII mówił, że jest ono „symbolem i żywym obrazem nieskończonej miłości” Jezusa do wiernych. Więcej » Pierwsze piątki miesiąca Nabożeństwo pierwszych piątków miesiąca jest w Kościele rzymskokatolickim jedną z form kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa. Jego źródła należy szukać w dwunastu obietnicach, które Chrystus dał św. Małgorzacie Marii Alacoque (XVII w.). Więcej » Zobacz również Godzinki o Niepokalanym Poczęciu Więcej Gorzkie żale Więcej Nabożeństwo majowe Więcej Nabożeństwo czerwcowe Więcej Pierwsze piątki miesiąca Więcej Losowe zadania Moc równolegle połączonych oporników 0 Odpowiedz Więcej Typy wybrzeży 0 Odpowiedz Więcej Odmiana czasownika przez osoby 0 Odpowiedz Więcej Cechy sonetu 0 Odpowiedz Więcej Przyczyny wojny trzynastoletniej (1454-1466) 0 Odpowiedz Więcej Trasę Drogi Krzyżowej, czyli trasę przejścia Jezusa Chrystusa na wzgórze Golgoty, gdzie poniósł on męczeńską śmierć, znamy trochę z przekazań biblijnych, trochę z kazań, najwięcej – z kreacji artystycznych, a konkretniej z upamiętniających wydarzenie obrazów czy płaskorzeźb. Te umiejscowione są najczęściej w katolickich kościołach lub prawosławnych cerkwiach i przedstawiają czternaście symbolicznych „stacji”, czyli ważnych momentów męczeństwa, których wyobrażenie podtrzymuje i przekazuje kościelna tradycja. Źródeł historycznych na temat męki jest niestety niewiele. Wydaje się, że część wydarzeń z Drogi Krzyżowej, które przekazywane są nam przez obrazy i płaskorzeźby, to tylko upiększenie zapisu biblijnego. Niektóre „stacje” pojawiły się dopiero w średniowieczu. Inne faktycznie wspominane są w Nowym Testamencie. Najogólniej rzecz ujmując, dźwiganie krzyża zakończone męczeńską śmiercią to upokarzająca, typowa dla antycznych kultur Bliskiego Wschodu kara, wywodząca się z czasów babilońskich i asyryjskich. W czasach buntów żydowskich, zwłaszcza po upadku Jerozolimy, krzyżowanych było nawet kilkaset osób dziennie! Skazaniec do przedmiotu swojej kaźni przybijany był gwoździami lub przywiązywany, umierał kilka godzin, czasem – nawet dwa dni. Dodatkowo, co stanowi kolejny przerażający aspekt nieludzkich tortur, krzyż musiał być doniesiony na egzekucję najczęściej samodzielnie. Przypuszcza się, że Chrystus, podobnie jak większość innych skazańców, niósł tylko poprzeczną belkę. Przy czym słowo „tylko” nie jest może zbyt trafne: belka ważyła w granicach 30-40 kilogramów. Wracając do Drogi Krzyżowej Chrystusa, nie jest znana jej data, w Biblii sprzeczne są też przekazy, co do dnia, co w gruncie rzeczy nie ma większego znaczenia. Ważniejsze jest pytanie, czy historykom kiedykolwiek uda się zrekonstruować faktyczny przebieg męczeństwa jednego z ważniejszych przywódców religijnych w dziejach. Dziś możemy zrobić to jedynie pobieżnie. Stacja I. Jezus skazany na śmierć. Stacja I przedstawia proces Chrystusa. Na rycinach czy rzeźbach pojawia się często Poncjusz Piłat, ten, który według opisów ewangelicznych skazał Chrystusa na śmierć, choć nie zdecydował się na wydanie wyroku tak długo, dopóki tłum nie zaczął nań naciskać. W Ewangelii Mateusza czytamy, że po zatwierdzeniu wyroku odciął się od sprawy, umywając przed tłumem ręce i mówiąc: „Nie jestem winny krwi tego Sprawiedliwego. To wasza rzecz” Jedyną wątpliwą kwestią jest tu próba charakterystycznego dla chrześcijaństwa ukazywania Piłata jako człowieka słabego, targanego wątpliwościami. Ze źródeł niechrześcijańskich (np. z podań Filona z Aleksandrii, historyka) wynika raczej, że był bezwzględny i nietolerancyjny, okrutny i podejrzliwy. Przypuszcza się, że Ewangelicy, opisując namiestnika w złagodzony sposób po pierwsze nie chcieli się narażać Rzymowi, w którym, przynajmniej jakiś czas (do pierwszych prześladowań) czuli się całkiem bezpieczni. Po drugie cała wina za wydarzenie przypisana miała być Żydom. Rolę Rzymu starano się tu raczej umniejszać, stąd taka a nie inna wizja Poncjusza Piłata. Niejasna jest rola Barabasza. Według Biblii był to złoczyńca. Inni wskazują na to, że mógł być to żydowski bojownik o wolność. Domaganie się tłumu, aby uwolnić Barabasza niekoniecznie świadczyło o jego przypisywanej mu przez Ewangelistów nikczemności. Stacja II. Jezus bierze krzyż. Według Biblii żołnierze „ukoronowali” Chrystusa cierniową koroną, bili go, nałożyli nań szkarłatny płaszcz. Jest to bardzo prawdopodobne: typowe dla Rzymu było wydawanie skazańca żołnierzom w celu po pierwsze upokorzenia więźnia, po drugie: dostarczenia Rzymianom „rozrywki”, której na prowincji byli pozbawieni… Okrutnymi katami stawali się ci, którzy z racji swojego zawodu mieli raczej bronić Rzymu, a nie pogarszać męczarnie i tak dostatecznie cierpiącym już nieszczęśnikom. Zarówno płaszcz, jak i „korona” z dużym prawdopodobieństwem mogły być próbą wyszydzenia „królewskości”, o której Chrystus mówił na procesie. Samemu zatem „dźwignięciu krzyża” mogły towarzyszyć tortury fizyczne i psychiczne, a nawet prawie pewne jest to, że towarzyszyły… Stacja III. Pierwszy upadek. Pierwszy upadek nie jest wspomniany w Biblii. W zasadzie nie jest wspomniany ani jeden z trzech upadków, które w tradycji przedstawiane są na Stacjach III, VII i IX. Wszystkie upadki o tyle jedynie prawdopodobne, iż wyobrażenie człowieka potykającego się pod ogromnym ciężarem nie wydaje się w żaden sposób niemożliwie. Stacja IV. Jezus spotyka matkę. Cztery stacje Drogi Krzyżowej mówią o spotykaniu przez Chrystusa różnych ludzi. Na czwartym etapie swojej męki spotkać miał matkę – tego jednak w żadnych źródłach nie da się doszukać, łącznie ze źródłem biblijnym. Jan wspomina, że Maria była pod krzyżem, nie ma jednak wzmianki, aby zdarzyło się to podczas męczeńskiej wędrówki. Nawiasem mówiąc, o matce Jezusa Biblia wspomina bardzo rzadko i raczej zdawkowo. Przypuszczalnie jej obecność na przedstawianej w Kościele Drodze Krzyżowej jest to wynik tradycji, a dokładniej szerzącego się kilka wieków po śmierci Chrystusa maryjnego kultu. Stacja V. Szymon pomaga nieść krzyż. Szymona wspominają trzy Ewangelie – Mateusza, Marka i Łukasza. Szymon Cyrenejczyk miał być przypadkowym przechodniem, którego rzymscy żołnierze zmusili do pomocy Chrystusowi. „Gdy wyprowadzili Jezusa, zatrzymali niejakiego Szymona z Cyreny, który wracał z pola, i włożyli na niego krzyż, aby go niósł za Jezusem” (Łk 23, 26) Część historyków Kościoła twierdzi, że stwierdzenie zawarte w Ewangelii według świętego Jana, że Chrystus „niósł krzyż sam”, może być stwierdzeniem religijnym, podkreśleniem, że Chrystus wziął grzechy na siebie, nie wyklucza to obecności przypadkowego przechodnia. Sama tradycja pojawienia się Szymona natomiast jest sprzeczna o tyle, że część analiz widzi w akcie pomocy Cyrenejczyka wyraz współczucia dla skazańca, część – akt rzymskiej przemocy wobec napotkanego przypadkowo Żyda. Jeszcze inni badacze twierdzą, że Szymon nie musiał być wcale Żydem, aczkolwiek jest to mocno prawdopodobne. Stacja VI. Weronika ociera twarz Jezusa. Stacja VI to najbardziej kontrowersyjny moment Drogi Krzyżowej, ale jednocześnie jednoznacznie legendarny. Nic nie wskazuje właściwie na to, że historia związana z tym momentem męki Chrystusa w ogóle była znana przed średniowieczem. Legenda o świętej Weronice pojawiła się w IV wieku i, w różnych wersjach, rozwijała się do późnych wieków średnich: w jednej z wersji ociera ona twarz Jezusa, a na chuście pojawia się w cudowny sposób jego wizerunek. Stacja VIII. Jezus pociesza kobiety. Pocieszanie jerozolimskich niewiast jest przez Biblię wspominane w Ewangelii według Łukasza. „Lecz Jezus zwrócił się do nich i rzekł: «Córki jerozolimskie, nie płaczcie nade Mną; płaczcie raczej nad sobą i nad waszymi dziećmi! Oto bowiem przyjdą dni, kiedy mówić będą: ‘Szczęśliwe niepłodne łona, które nie rodziły, i piersi, które nie karmiły’. Wtedy zaczną wołać do gór: Padnijcie na nas; a do pagórków: Przykryjcie nas! Bo jeśli z zielonym drzewem to czynią, cóż się stanie z suchym?»” (Łk 23, 28-31) Obecność kobiet jest prawdopodobna. Według teologów słowa Chrystusa są napiętnowaniem czysto sentymentalnej litości, która jeszcze musi przekształcić się w prawdziwą wiarę. Według niektórych historyków niejasne jest, jak w stanie fizycznego umęczenia, skazaniec mógł udzielić tak przemyślanej formy kazania. Nigdzie nie jest powiedziane jednak, aby stan Chrystusa w tej części „wędrówki” był już bardzo ciężki. Przemówienie do kobiet nie jest zatem niemożliwe, zwłaszcza, że obserwowanie skazanego było w antycznym świecie na porządku dziennym, kobiety mogły pojawiać się dla czystej ciekawości, stąd ich napomnienie. Stacja X. Jezus obnażony z szat. „Żołnierze zaś, gdy ukrzyżowali Jezusa, wzięli Jego szaty i podzielili na cztery części, dla każdego żołnierza po części; wzięli także tunikę. Tunika zaś nie była szyta, ale cała tkana od góry do dołu. Mówili więc między sobą: «Nie rozdzierajmy jej, ale rzućmy o nią losy, do kogo ma należeć»” (J, 19, 23-24). Tak obnażenie Chrystusa opisuje Jan. Inne Ewangelie nie wspominają o tym wydarzeniu, co niczego oczywiście nie przekreśla. Pozbawienie ubrania było znaną już od dawna formą dodatkowego upokorzenia człowieka… Stacja XI i Stacja XII. Przybicie do krzyża, Śmierć na krzyżu. Jak zostało wspomniane, okrutna śmierć poprzez przybicie lub przywiązanie do krzyża nie była w owych czasach, w tamtym obszarze geograficznym niczym nowym. Ukrzyżowanie Jezusa zaś potwierdzają i inne źródła, nie tylko Ewangelie. Tyle, że jedynie według Nowego Testamentu po męczeńskiej śmierci nad światem na kilka godzin zapanowały ciemności. Niektórzy starają się dopatrywać w tajemniczych ciemnościach zaćmienia światła, jednak nie ma co do tego powszechnej zgody wśród badaczy antycznych dziejów. Zwłaszcza, że zjawisko to trwa kilka do kilkunastu minut. Najprawdopodobniej jest to zatem podniosłość ewangelicznego stylu, bez przełożenia na realia. Jeśli chodzi o słynne przebicie boku to nie było ono przypuszczalnie dodatkową męczarnią lecz skrupulatnością żołnierza, który chciał być pewny, że skazaniec nie żyje. Stacja XIII. Zdjęcie z krzyża. Tradycyjna wizja zdjęcia ciała Chrystusa z krzyża przez Józefa z Arymatei jest upiększeniem biblijnego opisu. Według Ewangelii Jana był on uczniem Chrystusa. Poprosił o ciało, które zostało mu wydane. Upiększenie polegać miałoby jedynie na tym, że na płaskorzeźbach czy obrazach przedstawiony jest często jeden człowiek. Tymczasem Biblia wspomina też o Nikodemie, który wraz z Józefem namaścił ciało Chrystusa i złożył je do grobu. Niewykluczone, że przeprowadzeniem takiej operacji zajęłoby się jednak więcej osób, być może kontrolowane byłoby to przez żołnierzy. Stacja XIV. Złożenie do grobu. Według tradycji ciało Jezusa owinięte w płótno zostało złożone do grobu. Wejście zabezpieczone zostało wielkim kamieniem. Ostatnio (w 2007 roku) świat obiegła wiadomość, że grób Chrystusa został odkryty. James Cameron wyemitował na Discovery film o zaginionym grobowcu (odkrytym w dzielnicy jerozolimskiej Talpiot), na autentyczność którego wskazywać miały wyryte imiona Józefa, Marii i innych bliskich ukrzyżowanemu. Naukowcy oraz część środowiska kościelnego wskazuje jednak na to, że tak typowe dla tej części świata imiona o niczym nie świadczą. Ostatecznie miejsce pochówku Chrystusa nie jest znane. Tradycja odprawiania Drogi Krzyżowej jest dla niektórych wyznań chrześcijańskich niezmienna od lat. Charakterystyczne jest to zwłaszcza dla obrządku katolickiego. Inną sprawą pozostaje to, że Jan Paweł II zainicjował nową, „poprawioną” formę nabożeństwa, które w odróżnieniu od nabożeństwa tradycyjnego nosi nazwę „biblijnej drogi krzyżowej”. Stacje wyróżnione w tym nabożeństwie są nieco inne i nie obejmują tych momentów, o których nie ma wzmianek w Nowym Testamencie. Ewa Frączek

opisz 11 stacje drogi krzyżowej